Liever Cellulite Dan Een Kutleven

Nadat we jarenlang met zijn allen de hele boel bij elkaar ge-imagecraft hebben op social media (m.a.w. ons leven mooier doen laten lijken dan het eigenlijk is) is het nu -gelukkig- ook prima om af en toe te zeggen dat het leven niet gemakkelijk is. Social media iconen biechten op dat ze uren over een selfie doen en atleten bekennen dat hun leven best zwaar is. En toch blijft het voor velen moeilijk om zichzelf niet te vergelijken met anderen. Niets mis mee, maar als je hetzelfde resultaat wil als anderen, terwijl je een compleet ander leven of een ander genenpakket hebt dan die ander, kan dit behoorlijk frustrerend zijn. Ongelukkig worden van je doelen. Daar gaat deze blog over. Want niets is zo onnodig als ongelukkig worden van je eigen doelen. Ik bedoel… Je hebt toch doelen omdat je denkt dat je gelukkig wordt als je deze behaalt?

Ik heb zichtbare buikspieren.  (En nee, dat is niet omdat ik mijn buikspieren train). Ik heb ook cellulite op mijn bovenbenen. En om volledig van de cellulite af te komen moet ik dingen doen waar ik niet gelukkig van word. En waarschijnlijk ook niet echt veel mooier. Ik noem (in willekeurige volgorde) een aantal consequenties van een cellulitevrij leven: honger lijden, een ingevallen gezicht, een (volledig) verdwenen boezem (ik stond al niet vooraan in de rij), een rothumeur, vermoeidheid, versneld krijgen van rimpels en sociaal onaangepast gedrag. Sorry voor de titel, maar het is de waarheid: ik heb liever cellulite dan een kutleven.

Wat wil je nou eigenlijk écht?

De meeste mensen hebben geen idee wat ze willen. En dat is in veel gevallen ook bijna niet vooraf te bepalen. Je kunt immers pas bepalen of het succesvol bedrijven van topsport (of het opzetten van een succesvol bedrijf, of het krijgen van kinderen) wel echt zo goed bij je past als je het geprobeerd hebt. En voordat je een succesvol topsporter bent, een succesvol bedrijf hebt opgezet of je kinderen naar de volwassenheid hebt geholpen, heb je er aardig wat jaren op zitten. En dan is het meestal een beetje not done om te zeggen: was ik maar gewoon gaan knikkeren met de buurkinderen/was ik maar ambtenaar geworden/had ik maar geen kinderen gekregen (vooral dat laatste zal je niet in dank worden afgenomen). En dat kan je ook niet zeggen. Want als je was gaan knikkeren, ambtenaar was geworden en kinderloos was gebleven, had je misschien weer het gevoel gehad dat je iets was mis gelopen. Niemand heeft beloofd dat het leven makkelijk zou zijn.

Gelukkig heb je met fysieke doelen iets meer vrijheid. Hoe vervelend sommige mensen dat ook vinden, je lichaam past zich aan aan wat jij er mee doet. Had je een blokjesbuik en een rothumeur bij een dieet van 1200 kcal per dag, dan krijg je bij een dieet van 2500 kcal vermoedelijk een beter humeur en een mooi zacht laagje over je buikspieren, waardoor de lijntjes niet meer zichtbaar zijn. Nu kan je kiezen: wel blokjes/slecht humeur of geen blokjes/beter humeur. (En misschien wil je partner meebeslissen.)

Mijn punt is: strikte doelen hebben strikte richtlijnen. En dat gaat ten koste van je vrijheid. Je levert bijna altijd iets in voor een begerenswaardig resultaat. Anders was het resultaat niet begerenswaardig maar gewoon een feit.

Kosten versus opbrengsten

Image crafting is een bitch. Social media kunnen je het gevoel geven dat andere mensen alles wél hebben wat jij niet hebt. Ik heb het geluk dat ik bij veel mensen naar binnen mag kijken en ik kan je garanderen: dat hebben ze niet. En als ze iets hebben dat jij niet hebt, dan hebben ze meestal ook iets niet dat jij wel hebt. Mogen we even met cliche’s gooien: je kunt nu eenmaal niet alles hebben.

Ik ben een ondernemer. En ik ben personal trainer. En ik ben een perfectionist. Ik ben helemaal voor doelen stellen. Correctie: ik lééf voor doelen stellen. Ik werk wekelijks, aan de hand van een jaarplanning, naar mijn doelen toe. Of het behalen van de doelen me uiteindelijk gelukkig maakt, dat vind ik lastig te zeggen. Maar het hebben van doelen en er naartoe werken, dat is wat mij iedere dag drijft. Ik overdrijf niet: een leven zonder doelen zou me diep, diep, diep ongelukkig maken. Ik heb geen baas. Mijn doelen geven me richting. Houvast. Structuur. Maar als mijn doelen mij ongelukkig maken, dan ga ik wel even zitten om de balans op te maken. Wil ik dit echt? En wil ik het nog steeds, nu ik weet hoe moeilijk het is? En waarom dan precies?  

Als je denkt dat je gelukkig wordt van een blokjesbuik, maar uiteindelijk blijk je er pischagrijnig van te worden, word je dan nog steeds gelukkig van een blokjesbuik? Want alhoewel je misschien trots en tevreden bent met je spiegelbeeld als je dat doel hebt bereikt, kan je je toch rete-ongelukkig voelen. En je zal niet de eerste zijn. De mens heeft nu eenmaal wat vet op de botten nodig voor een beetje geluksgevoel. En de ene meer dan de ander.

Don’t just do it

Ik heb altijd een beetje moeite met de boodschap dat je het gewoon moet doen. Niemand weet hoeveel moeite iets jou kost en niemand weet hoe belangrijk het beoogde resultaat voor jou is. Misschien weet je het zelf niet eens. Dus voordat je Nike’s slogan in je nek laat tatoeëren is het misschien goed om te kijken naar jouw eigen specifieke mogelijkheden. Zoals ik al aangaf: ik heb zowel (permanent) zichtbare buikspieren (voor de meeste vrouwen een niet erg realistisch doel) als cellulite. Mijn genetisch pakket is dusdanig dat ik pas cellulitevrij ben bij een behoorlijk laag vetpercentage. I’ve been there. It sucked (genoeg om die twee trotse tellen voor de spiegel met genadeloos licht van boven teniet te doen). Ik ken vrouwen met een vetpercentage dat minstens 10% hoger ligt dan dat van mij, zonder cellulite. Wat een nare, prachtige wezens zijn dat. Hmpf.

Maar we gaan niet zeuren

Als je iets wil dan wil je het en dan moet je daar achteraan. Ik heb iets meer energie als ik 5 kilo zwaarder weeg, maar dan zit ik gewoon niet lekker in mijn vel. Mijn ijdelheid wint het van rationele argumenten en het ingebakken schoonheidsideaal wint het van de smekende ogen van mijn lief, die me maar al te graag wat voller ziet. Ik kies lekkerder in mijn vel zitten, want dan zit ik lekkerder in mijn vel. Makes sense, toch?

Als je iets best zou willen, maar je bent niet bereid de prijs ervoor te betalen, dan moet je ook niet zeuren, is mijn bescheiden mening. Verspil geen energie aan dromen van een podiumplaats als je liever gaat stappen op vrijdagavond dan sporten op zaterdagochtend.

Ik wil het wel, maar het lukt niet

k geloof dat als mensen heel goed zouden nadenken over wat ze werkelijk willen en inzien wat de prijs is die ze daarvoor moeten betalen er een hoop doelen sneuvelen. Maar dat is zeker niet altijd het geval. Uiteindelijk is het natuurlijk ook vaak zo, dat je het écht graag wil, maar het lukt gewoon niet. Je bent best bereid om de prijs te betalen, in theorie althans, maar op één of andere manier neemt het leven het elke keer weer over. Je bent meer dan bereid om de chocoladetaart die volgende week geserveerd gaat worden af te slaan in ruil voor een slankere taille, maar als het volgende week is, is die taart vele malen aantrekkelijker en die taille komt morgen wel. Dit is het punt waar de hulp van een personal trainer vaak wordt ingeroepen. Die gaat dan objectief naar jouw leven kijken en zal misschien concluderen dat een carrière, het opvoeden van twee kinderen, een relatie, een sociaal leven met veel biertjes en een blokjesbuik niet zo goed samen gaan. En dat er keuzes gemaakt moeten worden. Die gaat je dan vragen wat het doel dat je voor ogen hebt eigenlijk voor je betekent. En misschien schaaf je dat doel dan wel een beetje bij. Zodat je fitter en slanker en sterker wordt zonder dat je je hele leven daarvoor moet opgeven. Omdat ook jij liever cellulite hebt dan een kutleven. Of misschien wel liever een gezond en sterk lichaam dan een ideaal lichaam. Als dat überhaupt bestaat.